Plumbi që Hesht Fjalën – Fytyra e Vërtetë e së Majtës

E majta, në rrënjët e saj më të thella, është produkt i së keqes së mishëruar historikisht. Nuk është rastësi që aty ku e majta ka marrë pushtetin, aty kanë lindur kampet e përqendrimit, dhuna e shfrenuar dhe shtypja e fjalës. Ajo është ndërtuar mbi mohimin e dialogut. Dialogu nënkupton barazi, dhe kjo është e papranueshme për një ideologji që kërkon jo barazi, por dominim absolut. Negociata për të majtën është shenjë dobësie, prandaj ajo e braktis. Përballë çdo kundërshtari, e majta zgjedh një rrugë të vetme: heshtjen e tij me çdo mjet. Dhe kur fjalët nuk mjaftojnë, kur idetë e saj nuk ngjiten në realitet, ajo e nxjerr në shesh armën. Ky është thelbi i saj: pushteti mbi trupin e tjetrit, frika mbi mendimin e lirë.

Atentati ndaj Charlie Kirk në Utah nuk është një episod i izoluar. Është shfaqja e zhveshur e një logjike të vjetër që e majta e ka përdorur gjithmonë. Kur nuk bind dot, ajo vret. Kur nuk fiton dot me argument, ajo imponon heshtjen me plumb. Ky është momenti kur politika kalon nga debat në ekzekutim. Hannah Arendt e quajti këtë “banaliteti i së keqes”: një ideologji që e sheh dhunën jo si përjashtim, por si pjesë organike të vetvetes. Dhe ky banalitet i dhunës, kur shfaqet në një shoqëri që pretendon të jetë demokratike, është sinjal i qartë se demokracia është në prag të shkatërrimit.

Orwell paralajmëroi se aty ku ideologjia ngrihet në fron si zot, fjala e lirë shpallet krim. Dhe pikërisht këtë po shohim sot: një kulturë ku fjala konservatore, fjala ndryshe, fjala që nuk përsërit korin e korrektësisë së majtë, trajtohet si kërcënim. Në vend që të luftohet me argumente, trajtohet si sëmundje që duhet shuar. Dhe kur një ideologji arrin deri aty sa e konsideron plumbin mjet legjitim të debatit, atëherë nuk jemi më përballë një force politike, por përballë një religjioni të dhunës, një kulti që beson se pushteti nuk fitohet me bindje, por me zhdukje.

Historia është e mbushur me gjurmë të kësaj fytyre. Nga Revolucioni Francez që përfundoi në gijotinë, tek revolucionet komuniste që sollën varre masive, tek diktaturat që u ngritën në emër të “popullit” duke e masakruar vetë popullin — gjithnjë e njëjta logjikë: armiku nuk bindet, armiku shfaroset. Dhe çdo herë, e majta ka pasur justifikimin gati: dhuna ishte “e domosdoshme”, ishte “për kauzën”, ishte “për të ardhmen”. Por e ardhmja e saj ka qenë gjithnjë një e ardhme me grila hekuri, me gojë të mbyllura dhe me heshtje të frikshme.

Rreziku sot nuk është vetëm atentati ndaj një figure politike. Rreziku i vërtetë është atmosfera që po krijohet: universitetet e kthyera në bunkerë të ideologjisë së njëanshme, media që normalizon dhunën si “pjesë e lojës”, shoqëria që ngadalë mësohet me heshtjen. Ky është rreziku i madh: normalizimi i dhunës politike. Sepse kur plumbi bëhet pjesë e lojës, loja nuk është më demokraci. Loja është tirani.

Habermas thoshte se shoqëria moderne qëndron mbi hapësirën publike të arsyetuar. Por e majta, në versionin e saj radikal, e shemb këtë hapësirë dhe e mbush me britma, me gjuhë linçimi, me kërcënime, e në fund me armë. Ky nuk është më debat, por luftë. Dhe në këtë luftë, fiton ai që ka armën më të madhe, jo ai që ka idenë më të mirë. Kjo është zhveshja totale e qytetërimit.

Nëse heshtim sot, nesër nuk do të kemi më as të drejtën të flasim. Sepse tirania nuk lind në momentin kur shpallet, por në momentin kur njerëzit pranojnë të heshtin nga frika. Heshtja jonë është oksigjeni i tiranisë. Dhe e majta e di këtë. Ajo kërkon të na mbyllë gojën, të na shtyjë në heshtje, që të mos kemi guxim të artikulojmë, të kundërshtojmë, të themi “jo”. Dhe kur fjalët tona shuhen, fitorja e saj është e sigurt.

Ky atentat nuk është thjesht plagë mbi një njeri, por plagë mbi vetë lirinë e mendimit. Është kambanë alarmi që na thërret: zgjoni, sepse plumbi po përpiqet të zëvendësojë fjalën. Dhe nëse duam të mbijetojmë si shoqëri e lirë, duhet të ngrihemi tani. Të riafirmojmë të drejtën për të folur, për të menduar ndryshe, për të kundërshtuar pa frikë. Sepse fjala e lirë nuk është luks; ajo është ajri i demokracisë. Pa të, çdo shoqëri mbytet. Dhe aty ku shoqëria mbytet, lind pushteti i së majtës – pushteti i plumbit mbi fjalën.

The Left, in its deepest roots, has historically been the product of evil incarnate. It is no coincidence that wherever the Left has taken power, there have arisen concentration camps, unrestrained violence, and the suppression of speech. It is built upon the denial of dialogue. Dialogue implies equality, and this is unacceptable for an ideology that seeks not equality, but absolute domination. Negotiation, for the Left, is a sign of weakness, and thus it abandons it. In the face of every opponent, the Left chooses only one path: silencing by any means. And when words are not enough, when its ideas fail to stick to reality, it brings out the weapons. This is its essence: power over the body of the other, fear over free thought.

The assassination attempt against Charlie Kirk in Utah is not an isolated episode. It is the naked display of an old logic the Left has always employed. When it cannot persuade, it kills. When it cannot win with argument, it imposes silence with a bullet. This is the moment when politics shifts from debate to execution. Hannah Arendt called this the “banality of evil”: an ideology that sees violence not as an exception but as an organic part of itself. And this banality of violence, when it emerges in a society that claims to be democratic, is a clear signal that democracy is on the brink of destruction.

Orwell warned that where ideology is enthroned as a god, free speech is declared a crime. And this is exactly what we see today: a culture in which the conservative word, the dissenting word, the word that refuses to repeat the chorus of leftist correctness, is treated as a threat. Instead of being fought with arguments, it is treated as a disease that must be eradicated. And when an ideology goes so far as to consider the bullet a legitimate tool of debate, then we are no longer dealing with a political force, but with a religion of violence, a cult that believes power is not won by persuasion, but by annihilation.

History is full of the traces of this face. From the French Revolution that ended at the guillotine, to the communist revolutions that produced mass graves, to the dictatorships that rose in the name of “the people” while massacring the people themselves—always the same logic: the enemy cannot be convinced, the enemy must be exterminated. And each time, the Left has had its justification ready: violence was “necessary,” it was “for the cause,” it was “for the future.” But its future has always been a future of iron bars, silenced mouths, and dreadful quiet.

The danger today is not only the assassination attempt against a political figure. The real danger is the atmosphere being created: universities turned into bunkers of one-sided ideology, media that normalizes violence as “part of the game,” a society slowly trained into silence. This is the greatest danger: the normalization of political violence. Because when the bullet becomes part of the game, the game is no longer democracy. The game is tyranny.

Habermas said that modern society stands upon the public sphere of reasoned discourse. But the Left, in its radical form, destroys this sphere and fills it with screams, with the language of lynching, with threats, and finally with weapons. This is no longer debate, but war. And in this war, victory belongs not to the one with the better idea, but to the one with the bigger gun. This is the complete stripping away of civilization.

If we remain silent today, tomorrow we will no longer even have the right to speak. For tyranny is not born the moment it is declared, but the moment people accept to stay silent out of fear. Our silence is tyranny’s oxygen. And the Left knows this. It seeks to shut our mouths, to push us into silence, so that we lack the courage to articulate, to oppose, to say “no.” And when our words are extinguished, its victory is assured.

This attempt is not merely a wound upon one man, but a wound upon freedom of thought itself. It is an alarm bell that calls us: wake up, for the bullet is trying to replace the word. And if we wish to survive as a free society, we must rise now. We must reaffirm the right to speak, to think differently, to oppose without fear. For free speech is not a luxury; it is the air of democracy. Without it, every society suffocates. And where society suffocates, the power of the Left is born—the power of the bullet over the word.